Επόμενη στάση

Δημοσιεύοντας αυτό το blog το μυαλό μου πάλευε να γράψει κάτι ευρηματικό, κάτι που στο τέλος ίσως να μην έβγαινε τόσο αβίαστο. Όλες αυτές οι σκέψεις μέσα στις ατελείωτες διαδρομές μου με τα λεωφορεία, κάθε μέρα πέντε φορές ή περισσότερες , με τόσες αλλαγές απ’ το ένα στο άλλο που για εμένα μετρούν σαν ένα μεγάλο ενιαίο λεωφορείο ώσπου να ξαναφτάσω σπίτι μου το βράδυ.

Αυτά κάνει ο Οκτώβριος, σου ξαναφέρνει την καθημερινότητα σου στο πιάτο, υποχρεώσεις που είχες αφήσει πίσω στον Μάιο, φιλίες που χρειάζονται λίγο πότισμα για να ξανανθίσουν, και κάθε λογής επιθυμίες, από καινούργια ρούχα μέχρι μικρές αλλαγές στον χώρο σου που σε φέρνουν σε ολοένα περισσότερες σκέψεις για χρήματα. Αλλά αυτό που δεν ξεχνά ποτέ είναι να σε χώσει σε ένα λεωφορείο και να σε πάει εκεί όπου η μέρα σε χρειάζεται. Και ξαφνικά τότε συνειδητοποίησα ότι η απάντηση που έψαχνα, ήταν μέσα στο ίδιο το λεωφορείο.

Μπορεί να μην είναι ρομαντικό, αλλά εκεί μέσα χωράει όλη η πόλη. Οι βιαστικοί, οι κουρασμένοι, οι αδικημένοι, οι μαθητές, οι ερωτευμένοι. Αν καθίσεις αρκετά πίσω θα τους δεις όλους. Αλλά εγώ όσο τους κοιτάζω, νιώθω ότι κάπου τους έχω ξαναδεί, ίσως επειδή κάποια μέρα έχω υπάρξει εγώ ο καθένας τους. Αν μπω χαρούμενη, νιώθω την διπλανή μου σαν συντροφιά, αν κακοδιάθετη, ο άντρας με το μεγάλο σακίδιο παραπέρα μοιάζει να καταλαμβάνει υπερβολικό χώρο. Κάποιες φορές δεν υπάρχει τίποτα πέρα από τη διαδρομή, ενώ άλλες το λεωφορείο μοιάζει να σταματά όταν πέφτεις πάνω σε ένα γνώριμο πρόσωπο μες στο πλήθος. Τόσα χρόνια τα έχω μελετήσει όλα, συμπεριφορές, συνήθειες και μοτίβα ανθρώπων που επιβιβάζονται ή αποβιβάζονται ανά περιοχή και στάση. Αλλά η μεγαλύτερη ανακάλυψη είναι ότι το λεωφορείο έχει δει όλα μου τα πρόσωπα, και δεν ξεχνά κανένα.

Κάτι που μου έμαθε το λεωφορείο είναι πως εμείς οι άνθρωποι, είτε δεν βλέπουμε καθαρά τον εαυτό μας ή τον εξετάζουμε τόσο σχολαστικά και απορροφημένα, που χάνουμε την ουσία της ίδιας μας της ύπαρξης. Γι’ αυτό μην παραβλέπεις τις καθημερινές σου μετακινήσεις, γιατί μέσα σε αυτές μπορείς να ανακαλύψεις πράγματα για τον εαυτό σου που ούτε ο προορισμός δεν θα σου αποκάλυπτε. Ποτέ μου δεν είχα πίστη για ένα απλό κοινό λεωφορείο, αλλά αποδεικνύεται ότι αυτό με οδήγησε στο άρθρο που τώρα γράφω.

Αυτό είναι αφιερωμένο για εκείνους που ζουν κομμάτια της ζωής τους μέσα σε λεωφορεία, μετρό, τρένα, καράβια, ανάμεσα σε δρόμους και επόμενες στάσεις.

Όταν έχω αμάξι, θα θυμάμαι πάντα τι μου έμαθε το λεωφορείο

Dani