Γιατί είναι τόσο δύσκολο να γνωρίσεις κάποιον, όταν όλοι κουβαλάνε ένα ‘‘παρελθόν’’ ?

‘‘μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα’’

Είχε γίνει κύριο θέμα προς ανάλυση με όλες μου τις φίλες, μετά από περιέργως αποτυχημένες μας γνωριμίες είτε ‘‘σχέσεις’’ με άντρες που φαίνονταν ότι είχαν προοπτικές και έδειχναν πολλά υποσχόμενοι. Αδιαμφισβήτητα αναρωτιέσαι τι πήγε λάθος, καθώς ήδη σου είχε δείξει την συλλογή του με φωτογραφίες με μια ξεχωριστή εξιστόρηση για την κάθε μια, σου είπε ότι του αρέσεις και δεν έχει ξανανιώσει έτσι, και φυσικά σε πήγε στο στέκι του που πηγαίνει ‘‘μόνος του’’ για να σκεφτεί. Και ενώ όλα έμοιαζαν ιδανικά, κάτι δεν πήγαινε καλά. Ήταν κάτι που δεν είχε πει; Ή κάτι που εσύ δεν είχες προσέξει;

Ακόμη κι’ αντίθετα, γνωστή μου μας είχε παρουσιαστεί τρελά ερωτευμένη τις πρώτες δύο βδομάδες, και με το που μπήκαμε στην τρίτη δεν ήθελε να τον ξαναδεί. Με κάθε τέτοια νέα ιστορία λοιπόν συνειδητοποιούσαμε ότι οι άνθρωποι από την ηλικία των 19 και μετέπειτα δεν είναι ποτέ εντελώς ‘‘καθαροί’’ συναισθηματικά.

Οδηγούμαι λοιπόν στο ερώτημα. Γιατί ζητάμε νέα αρχή όταν κανείς δεν είναι άγραφος;

Δεν θέλω να παρεξηγηθώ, αλλά τείνω στο να παρατηρώ ‘‘κατηγορίες’’ ανθρώπων για καθαρά ερευνητική χρήση. Ξεχωριστή θέση σε αυτές έχει ο ‘‘πληγωμένος’’. Εκείνος που φαίνεται διαθέσιμος, δείχνει ότι θέλει αλλά τελικά δεν μπορεί. Όχι όμως από κακία, αλλά από εκκρεμότητα του παρελθόντος. Είχε τον μεγάλο του έρωτα, που τον σημάδεψε και του έμαθε πόσο βαθιά μπορεί να νιώσει και πόσο βαθιά μπορεί να πονέσει. Σε σημείο που καλείσαι εσύ να διαχειριστείς ότι έρχεται μαζί του, σαν ένα είδος θεραπευτής του. Στην χειρότερη επιπλέον, δεν ‘‘παλεύεις’’ μόνο με τον ίδιο τον άνθρωπο που αγαπάς ή θέλεις να γνωρίσεις. Παλεύεις και με το παρελθόν του. Με τους/τις πρώην του, με τις αναμνήσεις του και με όλα αυτά που έκανε ή ένιωθε. Ωστόσο είναι μάταιο. Η σύγκριση δεν είναι ποτέ δίκαιη καθώς δεν μπορείς να συναγωνιστείς τον χρόνο ή το συναίσθημα που έζησε με κάποιον άλλον, γιατί απλά δεν είσαι φτιαγμένος για να είσαι ένα υποκατάστατο.

Μεγαλώνοντας ακόμη, η δυσκολία αυξάνεται. Μπαίνουν στη ζωή σχέσεις με παιδιά, γάμους, οικονομικές υποχρεώσεις και περιουσιακά ζητήματα. Δεν μπορείς πια να περιμένεις έναν άνθρωπο χωρίς παρελθόν ή εμπειρίες. Κάτι που δεν πρέπει απαραίτητα να σε τρομάζει αλλά σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσο χώρος υπάρχει για καινούργιο συναίσθημα όταν υπάρχουν τόσα προϋπάρχοντα κομμάτια ;

Βέβαια μετά υπάρχουν και οι ‘‘άπειροι’’. Δεν έχουν γνωρίσει ακόμα τι σημαίνει πραγματική σχέση ή δέσιμο με τον άλλον. Στην αρχή μοιάζει γλυκό, αγνό και αθώο, ‘‘τουλάχιστον δεν έχει παρελθόν άρα δεν θα με συγκρίνει’’, αλλά μετά συνειδητοποιείς πώς όλα αυτά σημαίνουν πώς εσύ πρέπει να γίνεις η πρώτη τους φορά σε όλα, η πρώτη τους χαρά αλλά και απογοήτευση. Σαν να τους παίρνεις από το χέρι και να τους καθοδηγείς σε ένα μεγάλο πλήθος. Και αν κάτι πάει στραβά θα είσαι εσύ το παρελθόν που θα κουβαλήσουν στους επόμενους.

Και μέσα σ’ όλα αυτά καθώς εξηγούσα στον κολλητό μου το concept του άρθρου, μου λέει να μην ξεχάσω τον Mr. Perfect, αλλά εγώ θα το πω το ‘‘τέλειο πακέτο’’ . Ο άνθρωπος που στα χαρτιά τα έχει όλα, δεν σε μπερδεύει, δεν εξαφανίζεται και δεν φοβάται το συναίσθημα. Που κάνει θεωρητικά όσα θέλεις. Και αντί να χαλαρώσεις ξαφνικά νιώθεις γυμνός μπροστά του. Σαν να φωτίζει άθελα του τα δικά σου κενά και σφάλματα. Αναδύονται ξαφνικά ανασφάλειες που νόμιζες πως είχες ξεπεράσει και αμφιβολίες για το αν μπορείς τελικά να σταθείς απέναντι σε κάτι τόσο ήρεμο και σταθερό. Αλλά γιατί να νιώθεις έτσι όταν έχεις απορρίψει τόσους για να φτάσεις σε αυτό;

Όλα αυτά είναι ένας απέραντος λαβύρινθος και με έχουν μπερδέψει πραγματικά. Αλλά μάλλον τελικά το να γνωρίζεις κάποιον σήμερα, σημαίνει να μάθεις να ζεις με όσα κουβαλάει ήδη. Η ουσία δεν είναι να βρεις κάποιον ‘‘χωρίς παρελθόν’’. Αυτό δεν υπάρχει πια.

Η ουσία είναι να βρεις κάποιον που έχει τελειώσει με το παρελθόν του.

Ότι ψάχνεις μπορεί να είναι πιο κοντά από όσο φαντάζεσαι,

-Dani